Kırık Bir Mandalina

🦋Beyazladım,sanırım saçlarımdan aşağı bir sokak süpürülüyor...

Ben kime bir kapı açsam kolu elimde,kırığı kalbimde kalıyor...

Sesi soluğu olduğum bu su damlası benden öte herkese ab-ı hayat...

Bilmem belki de insan olmaklık bu.

Derler buna "insan nisyan ile maluldür " diye bunu yakama ilistirip dolaşıyorum avare gibi caddelerin yola bakmayan yönlerinde .

Bazen kendimi bir mandalina bahçesinde düşlüyorum.

Bir tırtıl olmaklığım var,zira içimin yüzü ,büyüdükçe hüzün doluyor...

  

Kimi taşısam sırtımda kırık bacaklarıma rağmen,indirdiklerim hep bir feryat içinde .

Ya hu;kırıldı sırtım,çatladı kaburgam,mandalinalar hep ezik,azıcık soluklanayım...

Değil miyim, ben insan?

Geçti yüzümden,uçaklar,gemiler,arabalar ve martılar,sırtımdakiler e beraber .

Yüzüm uzak bir yol kendime şimdi.

Bazen hiç nefes alamıyorum,bir boğulmak nedir,en iyi gırtlağım bilir.

Gırtlağım,sözcükler ve nadide hislerde bilir 

Bilir soluğum tıkanmak bir başka aleme açmaktır gözlerimi..

Sahibine ulaşamamış bir mektup varlığım.

Sanki kaybolmuş küçük bir çocuğun tedirginliği yaşamak bende.

Nerde olsam orda duramıyorum ,nerde olmazsam ordayım...

Biliyorum hepiniz benim gibisiniz,çünkü hepimiz,

Kendi kıyısının meçhulüyüz...

İnsandır bundandır mandalinaların ezilmesi...

🦋🎈Barış Altıntaş

Kitap :"Düş Alemi"